Nachtje doorhalen

We moeten zo'n 24 uur reizen voordat we weer op Nederlandse bodem staan. Vanuit Samburu vertrekken we met een bus richting Nairobi Airport: een lange rit dus. We rijden door tot we bij de evenaar zijn, hier stappen we uit en krijgen we een half uurtje om eventueel nog een paar leuke souvenirtjes te kopen. Na de korte stop rijden we in een streep door naar Nairobi. In Nairobi stoppen we even om wat te eten bij een pizzahut. Dan rijden we door naar het vliegveld. We moeten een aantal uur wachten voordat we in kunnen stappen, de tijd doden we uiteraard met een potje weerwolven en eten (kopen).

Iets later dan gepland gaan we aan boord van de eerste vlucht richting Istanbul, deze duurt zo'n 6 uur. Bijna iedereen valt in slaap in de meest oncomfortabele houdingen. Als ik mijn windowblind weer omhoog schuif, zien we dat de zon net opkomt boven de zee: een supermooi gezicht. Na een veilige landing maken we ons klaar voor de tweede vlucht: Istanbul - Amsterdam (3 uur). Ook deze vertrekt iets later dan gepland. Ik start de vlucht naast Merel en Stella. Dan bedenk ik me dat Aidan nog wat dingen voor me moet invullen voor mijn maatschappelijke stage (ik heb Kenia gebruikt als maatschappelijke stage voor school). Een paar rijen verderop plof ik neer tussen Aidan en Ellen. Het boekje was ingevuld en ik raakte aan de praat met Aidan over Dalfsenaren die hij lesgeeft op Thorbecke. Dan komt het eten. Ik krijg een glutenvrij bolletje en rijst met vlees: prima te doen. Toen ging het fasten-your-seatbelt-lampje aan ivm turbulentie. Ellen viel in slaap met haar mond open en dat was het moment voor Aidan om er een pen in te steken: nu heb ik een mooie nieuwe achtergrondfoto. Ik ga terug naar mijn originele plaats om me klaar te maken voor de landing. Nadat we door de slurf Schiphol binnenkwamen liepen we door naar de bagageband. Gelukkig kwamen dit keer wél alle koffers aan. Daarna was het tijd om afscheid van elkaar te nemen: huilen geblazen. Dan lopen we naar onze ouders toe. Van papa krijg ik een innige omhelzing, van mama krijg ik kaas en van Michelle krijg ik een mooie ballon. Ook oma is meegekomen, ontzettend leuk! Dan lopen we naar de auto en rijden we richting Dalfsen, of nee, toch eerst richting de Mac. Na thuiskomst pakken we gelijk mijn tassen uit en ga ik heerlijk douchen.

Het schrijven van dit verhaal voelt toch een beetje als de officiële afsluiting van deze fantastisch mooie reis. Ik ben al mijn sponsoren ontzettend dankbaar voor jullie gulle donaties, zonder jullie had ik dit nooit kunnen meemaken.

Ik ben op zich blij dat ik weer op Nederlandse bodem ben, maar ik mis de groep toch wel ontzettend erg. Aidan, Alien, Cynthia, Deniz, Ellen, Erik, Eva, Folkert, Jelte, Joyce, Karin, Kelvin, Laurens, Lisette, Maaike, Merel, Renske, Romy, Rowan, Stella, Vera en Yannick: ONTZETTEND BEDANKT VOOR DEZE FANTASTISCHE 3 WEKEN!